Izzattillo Islomov
Homiladorlikni yo’qotish – bu yordam topish qiyin bo’lishi mumkin bo’lgan qiyinchilik. Tuyg’ular va his-tuyg’ular ko’pincha atrofimizdagi dunyo bilan rezonanslashmaydi. Axir, hech kim bolani ko’rmagan, kam odam u va kelajakdagi ona o’rtasida allaqachon shakllangan aloqani tasavvur qiladi. Va ayollar boshdan kechirayotgan og’riqni kam odam tushunadi. Ko’pchilik shunday deb o’ylaydi: homiladorlikni yo’qotish bolani yo’qotish bilan bir xil emas. Shifokorlar tug’ilmagan chaqaloqni quruq homila deb atashadi va shaxsiy fojiani tibbiy tilda tasvirlaydilar. Lekin qayg’u eng mantiqiy dalillardan ham kamaymaydi.
XAFAGARCHILIKNI HUKM QILMANG
Fojiaga duch kelganimizda, biz shok, g’azab, chalkashlik, aybdorlik yoki qo’rquvni boshdan kechirishimiz mumkin. Bu reaksiyalar bir-birini xaotik tarzda kuzatib boradi. Qayg’u va qayg’u boshqarib bo’lmaydigan ko’rinadi. Tuyg’ular shunchaki keladi — chaqirilmagan mehmonlar kabi. Qarindoshlar sizni qo’lidan kelganicha qo’llab-quvvatlaydi va har doim ham toqatli va to’g’ri emas. Uzoqdagi tanishlar nima bo’lganini bilmasligi yoki tushunmasligi mumkin. Va biz ba’zan o’ylaymiz yoki boshqalardan ko’p qayg’urmasligimiz kerak, bu “haqiqiy” yo’qotish emasligini eshitamiz.
Birinchi muhim qoida – qayg’ungizni o’lchash yoki baholashga urinmaslikdir. Boshqalar sizni bu boshqa birovnikidek katta emasligiga ishontirishlariga yo’l qo’ymang.
Farzandini yo’qotgan har bir ayolning tajribalari haqiqiydir. Bizning barcha his-tuyg’ularimiz muhim va bu og’riq qanchalik kuchli ekanligini faqat o’zimiz bilishimiz mumkin. Biroq, uni baholash yoki o’lchash mumkin emas.
Behruzbek Hamidov
