Elizaveta, 24 yosh

“Biz bir yigit bilan uchrashdik, men u bilan oila qurmoqchi edim, lekin u boshqa ayol bilan 9 yildan ortiq munosabatda bo’lganini tan oldi. Men umidsizlikka tushib qoldim, go’yo butun dunyo menga xiyonat qilgandek tuyuldi. U eski munosabatlarni buzdi. Turmush qurdik, o‘g‘il tug‘ildi. Ammo ba’zida erim uning uchun ketishini orzu qilaman. Men unga qo’ng’iroq qilaman, lekin u ko’tarmaydi yoki qaytib kelmasligini aytadi. Har safar orqasidan yugurganimda, unga qo’ng’iroq qilganimda, hayot to’xtagandek bo’ladi. Yig’layman va yana yolg’onni qayta boshdan kechirayotganga o’xshayman, ba’zida uyqumda qichqiraman va ko’zlarim yosh bilan uyg’onaman. Bu haqda nima qilishim kerak?

Izoh

Tushning o’zagi – tark etish majmuasi. Bu bizni tashlab ketilishi mumkin bo’lgan belgilarga og’riqli munosabatda bo’lishga majbur qiladi. Hamkor ish yoki do’stlarga bir oz ko’proq e’tibor berishi bilanoq, bizga bir oz kamroq, kompleks yoqiladi. Keyin biz barcha e’tiborni qaytarishga harakat qilamiz yoki sherigimizning xatti-harakatlarini nazorat qilamiz, masalan, biz u uchun janjal qilamiz.

Ba’zan biz kompleks yoqilganligini bilmaymiz, lekin tushida sevganimiz tark etadi, og’riq bizni teshdi, biz ko’z yoshlari bilan uyg’onamiz, singan. Va biz yaqinlarimizdan qanchalik sadoqatli ekanligimizni tasdiqlashimizdan qat’i nazar, bu yordam bermaydi. Kompleks qanday hosil bo’ladi?

Siz bunga haqiqiy vaziyat yordam berganini yozasiz: siz yolg’on haqida bilib oldingiz. Ammo men, ko’pchilik hamkasblarim singari, bizning bog’lanish modelimiz erta bolalikdan rivojlanadi, deb ishonaman. Katta yoshdagi travmalar faqat bolalik tajribasini takrorlaydi.

Ba’zilarimiz bolaligimizdagi tashlab ketish tajribasiga shunchalik berilib ketganki, biz tashlab ketayotgan sheriklarni topamiz yoki tashlab ketish uchun hamma narsani qilamiz. Oxirgi chora sifatida ular o’z-o’zidan ketishdi. Nima uchun? Shunday qilib, hozirgi voqelik o’tmishdagi, tanish va o’ziga xos tarzda sevimli vaziyatlarga mos keladi.

Ammo uzoqni ham, yaqinni ham o‘zgartirib bo‘lmaydi. Xo’sh, nima qilish kerak?

1. Birinchidan, o’zingizga ayting: “Men mening kompleksim emasman”, o’zingizni undan ajrating. Bizning ongli hayotimizda biz kattalarmiz, mustaqil odamlarmiz, lekin har birimizning ichimizda yashiringan qaram bola bor. Bizning bolalik qismimiz qo’rqadi, lekin bu bu qism mening shaxsiyatimni egallashi kerak degani emas. Men u bilan rozi bo’lmasligim mumkin.
2. Ikkinchidan, ichki bolangizga tasalli berish juda muhimdir.
3. Va nihoyat, men haqiqatda fantaziyani ishlab chiqishim kerak: agar sherigim ketsa nima bo’ladi. Ha, bu og’riqli tajriba, ammo halokatli emas. Tashlab ketilgan chaqaloqni boshqalar ko’tarmasa, omon qolmaydi. Voyaga etgan kishi bunday vaziyatga dosh bera oladi. Va siz bunga tayyor bo’lishingiz kerak.

Bizda qancha ko’p faoliyat, qiziqishlar va do’stlar bo’lsa, ajralish yoki yo’qotish bilan kurashishimiz osonroq bo’ladi.

Va mustaqillik munosabatlardagi tanaffusga olib kelishidan qo’rqishning hojati yo’q. Ko’pincha ular qiziqarli va mustaqil odam bilan emas, balki o’z nazorati bilan bo’g’uvchi odam bilan ajralishdi. Chuqur va chinakam xavfsiz munosabatlar har biri bir-birining o’ziga xosligi va qadr-qimmatini hurmat qiladigan joyda yuzaga keladi.

Agar siz mustaqillikka intilsangiz, orzularingiz asta-sekin o’zgaradi. Ehtimol, dastlab siz ajralishdan keyin boshqa birovga tayanib, hayotingizni qanday tartibga solayotganingizni orzu qilasiz. Ammo keyin tashlab ketish qo’rquvi pasayadi. Qanchalik shikastli bolalik tajribasining kuchiga va o’z ustingizda ishlashdagi qat’iyatingizga bog’liq.