“ONAM ISTE’DOD UCHUN HAMMA NARSANI KECHIRDI, LEKIN MEN ETARLICHA ISTE’DODLI EMAS EDIM”

Oleg, 31 yosh 

Bolaligimdan onamning yulduz ekanligini, hamma uni hayratda qoldirishini tushunib yashadim. U taniqli san’atshunos edi. Men besh yoshimda otam bilan ajrashganman va esimda qolganicha,unizaif, irodasi zaif, lekin mehribon odam deb ataganman. . Oxirgi narsa, menimcha, u o’z tanlovida bir marta shafqatsiz xatoga yo’l qo’yganini tan olmagani uchungina qo’shib qo’ydi. U xato qilishni yoqtirmasdi, u uchun hamma narsada g’olibdek his qilish muhim edi. 

“Otangizga qarang va boshqacha bo’lishni o’rganing. Mana, erkak bo’lmasligi kerak bo’lgan misol, – dedi u menga tabassum bilan. Bu so’zlar kar edi va men ularni hozir ham unutmoqchiman. Shu bilan birga, otasi uni aql bovar qilmaydigan qobiliyatli va o’zi bilgan eng go’zal ayol deb atagan. Men u bilan ko’chada kezishni yaxshi ko’rardim. Yoki u ishlagan paytida uyda rasm chizar – otasi nashriyotda muharrir edi. Meni ritsarlik davri hayratda qoldirdi, chizmalarni shu mavzuga bag’ishladim, u menga kitoblar tanladi, gravyuralar topdi va bu vaqt haqida ko’p gapirib berdi. Men u bilan kechki paytlarimizni yaxshi ko’rardim. 

Uydagi munosabatlar butunlay boshqach