Behruzbek Hamidov
Bir tomondan, men hamma narsani tushunaman. Butun voyaga etgan hayotim davomida – va bu juda uzoq, bilasizmi – men bir marta rasmiy kasallik ta’tilini oldim. Va men kasalxonada bo’lganimda edi. Qolgan vaqtda men uydan ishlayman (baxtimga, kasbim bunga imkon beradi), adyol ostida yotib, noutbuk va dori-darmonlarni quchoqlab o’tiraman.
Chunki bu qanday ishlashini hammamiz bilamiz: kasallik ta’tilini olib, arzimagan maosh oldim. Kreditni to’lash haqida nima deyish mumkin? Oziq-ovqat sotib olishga nima deysiz? Kommunal xizmatlar uchun to’lash haqida nima deyish mumkin? Kimga g’amxo’rlik qiladi, agar siz kasal bo’lsangiz, bu sizning aybingiz. Umuman olganda, jamiyatda inson har doim o’zini ayblaydi (lekin bu alohida rukn uchun mavzu).
Boshqa tomondan, men boshqa odamning moliyaviy muammolari tufayli nima uchun xavf ostida ekanligimni chin dildan tushunmayapman? Yoki kimningdir keksa ota-onasimi? Yoki homilador qo’shnimi? Yoki ishxonadagi qorovulingiz, oyligi eng kam ish haqidan kam, uyda to‘rtta bola bormi? Qo‘riqchi esa masofadan turib ishlay olmaydi. Ko’p kasal ishxoliklar mumkin bo’lsa-da. Qo’limdan keladi. Va men buni har doim ishlataman, hatto tomog’im biroz og’riyotgan bo’lsa ham.
Paranoyya, deysizmi? Xo’sh, ehtimol. Ammo, ular aytganidek, Xudo ehtiyotkorlarni himoya qiladi. Shuningdek, u ushbu himoyalangan shaxs uyda qolib, aloqa qilmaslikni tanlagan har bir kishini himoya qiladi.
