Kassir mijozdan uning ijtimoiy kartasini so’raydi – va u ko’zguga qarash uchun uyga yuguradi: men haqiqatan ham meni nafaqaxo’r deb adashib, yomon ko’ramanmi? 40 yoshli ayol do’stiga jiddiy dedi: “Xo’sh, bizning yoshimizda qanday sevimli mashg’ulotlar bor!” – va uning yuragi noaniq tashvish bilan siqildi. Bir hamkasbi “keksalik” nafaqasiga murojaat qiladi va hazil qiladi, lekin u haqiqatan ham zavqlanmasligi aniq. 60 yoshli do’stim shunday deydi: “Tez-tez uchrashib tursak yaxshi bo’lardi! Axir bizning vaqtimiz tugayapti…”

Kichkina va ahamiyatsiz bo’lib ko’ringan bunday epizodlar xotirada yulib bo’lmaydigan parchalar kabi qoladi. Biz narsalarga xolisona qarashga harakat qilyapmiz: rostdan ham men qayerdaman va qarilik qayerda?