Bizning o’tmishimiz boshpanami yoki tuzoqmi?

“Haddan tashqari beparvolik, farovonlik, yozning qalin issiqligi tuyg’usi xotirani to’ldiradi va shu qadar yorqin haqiqatni shakllantiradiki, mening qo’limdagi Parker ruchkasi va allaqachon sepkilli teriga yaltiragan qo’lim menga juda noqulay aldamchi bo’lib tuyuladi. . Ko’zgu iyul kunida to’yingan. Moviy tegirmonlar bilan oq pechka bo’ylab bargli soya o’ynaydi. Elastik tasma ustidagi to’p kabi uchib yuruvchi bumblebee, shiftning barcha kalıplanmış burchaklariga urilib, derazadan muvaffaqiyatli sakrab chiqadi. Hammasi bo‘lishi kerak bo‘lgandek, hech narsa o‘zgarmaydi, hech kim o‘lmaydi”, deb yozadi Vladimir Nabokov o‘zining “Boshqa qirg‘oqlar” avtobiografik kitobida xotiralari haqida.

Yo’qolgan jannatni qidirishda

Bu cheksiz baxtning o’tkir surati bizni ko’r qiladi va Nabokovning bolaligi haqiqatan ham shunday bo’lganmi, endi muhim emas. Bu yozuvchiga umuman qoralash emas.

Biz o’tmish baxtli yoki baxtsiz bo’lishidan qat’i nazar, eslash jarayonidan zavqlanamiz. E’tibor berganmisiz, do’stlar bilan uchrashganda, biz birdan xotiralar to’lqiniga tushib qolamiz: “Biz o’n besh yoshda bo’lganimizni eslaysizmi?..” – “Esingizdami, keyin maktabda?..”