Jozibali darslar

Bu men o’zimni mutlaqo jozibali deb hisoblaganimdan emas – ba’zida siz hech qanday sababsiz porlashni boshlaysiz – lekin Marik meni so’roq qila boshlaganida, xotiramda o’z-o’zidan butunlay boshqacha manzaralar paydo bo’ldi.

Shunday qilib, men otryad kengashining raisi etib saylandim va men sinf oldida turib, harakat rejasini aytmoqchiman, lekin hech kim meni tinglamaydi. Mana, yig‘ilishda ma’ruza qilaman, lekin hamma yana chalg‘idi. Juda yosh xodim: “Kelinglar, tinglaymiz!” – va hamma darhol jim bo’lib, unga hurmat bilan qaraydi – menga emas. Va nima uchun men birdan yo’talay boshlaganimni bilmayman.

Tomog’imda shish paydo bo’ldi, bir muncha vaqt o’tgach, yig’lamoqchi ekanligimni ogohlantirish uchun etarli.

“Menimcha, bu qiyin tajribalar”, deydi Xazin. – Aytganingizda o’zingizni qanday his qilasiz? Men o’zimni tinglayman: bu g’azab va kuchsizlik. “G’azablanish – bu samarali tuyg’u,” deb izohlaydi Marik, “siz buni baqirishingiz mumkin. Ammo kuchsizlik emas va bu juda qiyin. Axir, kuchsizlik bizning to’plangan, ifoda etilmagan g’azabimizdir. Ayting-chi, oilangizda kim yetakchi edi?

— Xola, — deb javob beraman. Onamning katta singlisi Rita xola hamma narsani nazorat qildi: u onamning turmush qurishini ma’qullamadi va ba’zida biz yashayotgan kvartira unga tegishli ekanligini dadamga eslatib turardi. Shu munosabat bilan, dadam kamroq uyda bo’lishga harakat qildi va oxirida ota-onalar ajrashishdi.