Behruzbek Hamidov
O‘z-o‘zidan izolyatsiya qilingan hayot eng ko‘p muhokama qilinadigan mavzuga aylandi va mamlakatlar o‘rtasida yangi chegaralar o‘rnatilganiga qaramay, biz hamma bir-biriga bog‘langan, istaymizmi yoki yo‘qmi, birovning baxtsizligi bizniki bo‘ladigan dunyoga qadam qo‘ydik. Umumjahon entropiya dahshatining birinchi to’lqinidan va rejalar barbod bo’lishidan xavotirlanib, biz asta-sekin yangi voqelikka o’tishni boshlaymiz.
Internet kutilmaganda bo’sh vaqtni qanday o’tkazish bo’yicha tavsiyalarni diqqat bilan taqdim etadi va biz sodir bo’layotgan voqealarga ozgina tasalli berishga va hatto dam olishga harakat qilamiz. O’z-o’zini izolyatsiya qilish najotning yagona rejasi bo’lib tuyuladi. Biroq, umumiy baxtsizlikni engish uchun bu etarli emasligi aniq. Bugun ko‘pchilik mutaxassislar biz moslasha boshlagan nafaqat tashqi, balki ichki karantin oqibatlarini ham yengishimiz kerak, deb hisoblamoqda.
“O’z-o’zini izolyatsiya qilish o’zi bilan hech qanday uyg’unlikni ta’minlamaydi”, deydi jungiyalik tahlilchi Lev Khegai. “Bu o’z-o’zini rivojlantirish uchun yolg’izlik istagiga emas, balki qo’rquvga va haqiqiy dunyo bilan aloqa qilishni taqiqlashga asoslangan. Va xavfli virus faqat salbiy tendentsiyani – bizning uzoq vaqtdan beri o’zimizni odamlardan va haqiqatdan ajratishga bo’lgan ongsiz urinishimizni fosh qildi.
Yigirmanchi asrning oxirida Yevropada shaxsni jamiyatdan yuqori qo‘yib, dunyoviy gumanizmga o‘tish boshlandi. Bu jahon urushlari va totalitar mafkuralarning qonli oqibatlariga tushunarli munosabat bo’ldi, bu esa o’z navbatida o’ta individualizmga, faqat o’zi, suyukli uchun yashash istagiga aylandi. Rasm, avval media yoki reklama, keyin esa raqamli – avatar, ijtimoiy tarmoqlardagi akkaunt haqiqiy odamni siqib chiqara boshladi. Va ramziy karantin koronavirusdan oldin boshlangan.
