Behruzbek Hamidov
Ammo kecha, men kasalxona liftida turib, devordan pastga sirpanib ketayotganimda va o’sha kuni biror narsa yeganimni eslashga urinib ko’rganimda, telefonim jiringladi. Bizning eski do’stimiz qo’ng’iroq qildi. – Xo’sh, – men talabni eshitdim. “Menga Seryoja bilan nima bo’lganini ayting.” Men aytdim. “Xo’sh, bizga xabar bering”, dedilar menga javoban. “Bizga kuniga kamida bir marta qo’ng’iroq qiling.” Men bu mumkin emas deb javob berdim. Men kuniga o’nlab odamlarga qo’ng’iroq qila olmayman. Do’stim xafa bo’ldi. – Xo’sh, sizga har kuni qo’ng’iroq qilsam yaxshi bo’larmidi? – dedi u.
Va o’sha paytda men bu qiyin matnni hali ham yozishimni angladim. Bunday odamlar uchun emas – siz ularni o’zgartira olmaysiz – lekin o’zingiz uchun. Hayot shunday yaratilganki, baxtsizliklar yuz beradi. Biz bilgan odamlar dahshatli tashxislar bilan kasalxonaga tushib qolishadi, yo’l-transport hodisalariga duch kelishadi, banditlar qurboniga aylanishadi va umuman yo’q bo’lib ketishadi. Biz bunga juda hissiy munosabatdamiz, tashvishlanamiz, tafsilotlarni bilishni, biror narsa qilishni xohlaymiz. Va ba’zida, tajribalarimizdan so’ng, biz allaqachon qiyin vaziyatni yanada yomonlashtiradigan biror narsa qilamiz. Men buni o’zim qilishimni tushunaman.
Shunday qilib, men ichkaridan ko’rgan hamma narsani yozishga qaror qildim va “tashqaridan” kimningdir qayg’usiga duch kelganimda, bu yozuvni qayta o’qishga o’zimga va’da berdim.
Xo’sh, nima qilish kerak, aniqrog’i, nima qilmaslik kerak.
