“O’g’lim reanimatsiyaga yotqizilganida, o’zimni nochor va yo’qolgan his qildim”, deb eslaydi Mariya. — O’sha paytda menga yordam bergan yagona narsa – 30 yildan ortiq tanish bo’lgan do’stimning yordami edi. Unga rahmat, men hammasi yaxshi bo’lishiga ishonardim. U o‘zimni yaxshi his qilishim uchun nima deyish va nima qilish kerakligini aniq bilardi”.

Shunga o’xshash narsa, ehtimol, ko’p odamlar bilan sodir bo’lgan. Bu do’stlikning kuchi, uning asosiy siri. Biz do’stlarni nafaqat kimligi uchun, balki bizni o’zimiz qilgani uchun ham yaxshi ko’ramiz.

“ENDI ULAR SENI HAM SANASHDI”

Odamlar ijtimoiy hayvonlardir, shuning uchun tanamiz va miyamiz turli xil aloqalarni o’rnatish uchun yaratilgan. Biz do’st bo’lishni boshlaganimizda, biz aloqa o’rnatamiz:

• oksitotsin ishlab chiqarishni faollashtiradigan va boshqalarga ishonishimizga yordam beradigan teginish;
• jamoada o’z o’rnimizni aniqlash va guruhimizdan kim emasligini va kimni unga kiritmaslik kerakligini aniqlashga imkon beradigan suhbatlar;