Behruzbek Hamidov
Yolg’izlik – bu munosabatlarning yo’qligini boshdan kechirish tajribasi. Agar siz kimnidir yaxshi ko’rsangiz, uni uzoq vaqt ko’rmaganingizda, sevganingizdan ajralganingizdan xafa bo’lasiz. Men sevganimni sog’indim, unga bog’liq, yaqin his qilaman, lekin uni ko’ra olmayman, uchrasholmayman.
Xuddi shunday tuyg’uni sog’inish paytida, biz o’z ona yurtlarimizni orzu qilganimizda ham boshdan kechirishimiz mumkin. Agar bizga hali voyaga etmagan talablar qo’yilsa va bizni hech kim qo’llab-quvvatlamasa, o’zimizni ishda yolg’iz his qilishimiz mumkin. Agar men hamma narsa faqat o’zimga bog’liqligini bilsam, men ojiz bo’lib qolishimdan qo’rqish, aybdorlik hissi paydo bo’lishi mumkin, chunki men bardosh berolmayman. Ishda mobbing (bezorilik) sodir bo’lsa, bundan ham yomoni. Shunda o‘zimni shunchaki bo‘lak-bo‘laklarga bo‘lib tashlashga berilganimni, jamiyatning chekkasida ekanligimni, endi uning bir qismi emasligimni his qilaman.
Yolg’izlik keksalik va bolalikdagi katta mavzudir. Agar bola bir necha soat yolg’iz o’tkazsa, yomon emas – bu uning uchun rivojlanish uchun turtki. Ammo uzoq vaqt yolg’izlik bolalarni qattiq shikastlaydi, ular o’zlarining “men”larini rivojlantirishni to’xtatadilar.
