Qarindoshlarning qo’rquvi va ishontirishi va shifokorlarning ogohlantirishi uni to’xtata olmaydi. Ba’zida ochlik tuyg’usidan qochib bo’lmaydi va u maqbul deb hisoblagandan ko’ra ko’proq ovqatlanadi. Uning o’z tamoyillarining buzilishini qabul qilish qiyin va ko’pincha bunday “ortiqcha ovqatlanish” dan keyin u o’zini qusadi. Shifokorlar va dietologlarning bosimi qanchalik kuchli bo’lsa, ota-onalar o’zlarini masxara qilishni to’xtatishni qanchalik qat’iy talab qilsalar, qiz shunchalik qaysarlik bilan ochlik e’lon qiladi.

Anoreksiya nervoza shunday ko’rinadi. Men ushbu kasallikning psixologik mexanizmlarini tushuntirib beradigan maqola yozdim. Men o’z nuqtai nazarimni tasdiqlovchi ko’plab fikr-mulohazalarni oldim va ulardan ba’zilari:

• “Men o’n yil oldin anoreksiyadan aziyat chekdim. Piyoda yurish allaqachon qiyin bo’lganini anglab, amalda o’zimdan chiqdim…”
• “Muallif muammoning mohiyatini juda to‘g‘ri tushunganini va uning yechimiga to‘g‘ri yondashganini qayd etmoqchiman. Men bu mavzu bo’yicha Internetda uchragan deyarli birinchi mantiqiy maqola.”