Behruzbek Hamidov
“Haddan tashqari beparvolik, farovonlik, yozning qalin issiqligi tuyg’usi xotirani to’ldiradi va shu qadar yorqin haqiqatni shakllantiradiki, unga nisbatan mening qo’limdagi Parker qalami va sepkilli teriga yaltiragan qo’lim menga juda noqulay aldamchi bo’lib tuyuladi. . Ko’zgu iyul kunida to’yingan. Moviy tegirmonlar bilan oq pechka bo’ylab bargli soya o’ynaydi. Elastik tasma ustidagi to’p kabi uchib yuruvchi bumblebee, shiftning barcha kalıplanmış burchaklariga urilib, derazadan muvaffaqiyatli sakrab chiqadi. Hammasi bo‘lishi kerak bo‘lgandek, hech narsa o‘zgarmaydi, hech kim o‘lmaydi”, deb yozadi Vladimir Nabokov o‘zining “Boshqa qirg‘oqlar” avtobiografik kitobida xotiralari haqida.
Yo’qolgan jannatni qidirishda
Bu cheksiz baxtning o’tkir surati bizni ko’r qiladi va Nabokovning bolaligi haqiqatan ham shunday bo’lganmi, endi muhim emas. Bu yozuvchiga umuman qoralash emas.
Biz o’tmish baxtli yoki baxtsiz bo’lishidan qat’i nazar, eslash jarayonidan zavqlanamiz. Qanchalik tez-tez, do’stlar bilan uchrashganda, biz birdan xotira to’lqiniga tushib qolganimizni payqadingizmi: “Biz o’n besh yoshda bo’lganimizni eslaysizmi?..” – “Esingizdami, keyin maktabda?..”
