Behruzbek Hamidov
Birinchi uchrashuvdan bir necha hafta o’tgach, do’stlik zaiflasha boshladi. Hech qanday maxsus narsa yuz bermadi – hech qanday mojaro, manfaatlar to’qnashuvi yoki xafagarchilik. Har birimiz o’z hayotimizni davom ettirdik. O’shanda biz bir-birimizning hayotimizda muhim rol o’ynaganimizni tushunmadim.
O’sha kunlarda, biz hali ham soatlab suhbatlashganimizda, barcha suhbatlar asosan bir narsa haqida edi: ikkalamiz boshdan kechirgan sevgi muvaffaqiyatsizliklari haqida. Bu menga o’sha paytdagi munosabatlarim haqida muhim narsani tushunishga yordam berdi. Shunday bo’ldiki, mening yangi do’stim va men sobiq hamkorlarimiz bilan o’xshash vaziyatlarga duch keldik va ikkalamiz ham tanlovga duch keldik: munosabatlarga yana bir imkoniyat bering yoki uni tugatish.
Ideal sherik – bu bizning “sevgi xaritamiz” ga eng mos keladigan kishi.
Do’stim uning ishi haqida qanchalik ko’p gapirsa, men uni shunchalik sodda deb hisoblardim. Uning sherigi unga mos kelmasligi aniq edi va davom etish vaqti keldi. O’shanda men buni tushunmadim, lekin uning holati mening ko’zgudagi timsolim edi va men unga bermoqchi bo’lgan maslahatim aslida menga kerak bo’lgan narsa edi.
