Behruzbek Hamidov
O’tgan yili men birinchi marta chang’ida uchishni sinab ko’rdim”, deb eslaydi 40 yoshli Tatyana. — Kichik tepalikdan bir-ikki marta sirg‘andim. Va keyin erim meni liftga o’tirdi va baland tog’ga ko’tardi. Endi ket bu yerdan, deyishadi. Men pastga qaradim, boshim aylanib ketdi. U yolvordi: “Siz oldinga boring, lekin men bormayman. Qo’rqinchli!” U g’azablana boshladi. Men yana: “O’zingizni mening o’rnimda tasavvur qiling – bu mening birinchi marta chang’i uchishim!” Ammo u nimadan qo’rqayotganimni tushuna olmadi: “Faqat qo’rquvni bosib o’tish orqali siz yaxshi konkida uchishni o’rganishingiz mumkin.”
Meni tog‘da yolg‘iz qoldirishni aytib, qattiq turib oldi. Oqibatda men yig‘lab yubordim, chang‘amni yechib, etiklarim bilan pastga tusha boshladim…”
Biz azob chekayotganimizda, biz hamdardlikni qidiramiz: bu hech bo’lmaganda biroz yengillik keltirishi mumkin! Oilaviy psixoterapevt Katerina Demina: “Kundalik ma’noda “mening o’rnimni egallang” “mening sharoitimni hisobga olishga harakat qiling”, “vaziyatga mening ko’zlarim bilan qarashga harakat qiling” degan ma’noni anglatadi. “Buni aytish orqali biz his-tuyg’ularimiz borligini va ularning e’tiborga olinishini xohlayotganimizni bildirishga harakat qilamiz.”
