Behruzbek Hamidov
Esimda, yoshligimda qaysidir kitobda bu iborani uchratib qolgandim va uzoq vaqt bu ibora Oskar Uayldga tegishli ekanligini bilmasdim. Shunda bu fikr menga hamma narsa qanchalik paradoksal ekanligini hayratda qoldirdi. Chunki “kiyimiga qarab kutib oladi, aqli bilan kutib oladi” degan naql bilan yashaganmiz. Bu erda hamma narsa aniq edi: qanday kiyinishingizdan qat’i nazar, siz ahmoqligingizni yashira olmaysiz. Va umuman olganda, bu tashqi ko’rinish haqida emas, balki sizning haqiqiy, ya’ni ichki fazilatlaringiz haqida. Kattalar aytishdi: asosiysi u qanday odam ekan.
Ushbu chuqur ishonch bilan biz hali ham tashqi ko’rinishimizni diqqat bilan kuzatib bordik. Yoshligida odam kechayu kunduz sahnani tark etmaydi. Shuning uchun, siz qarashingiz kerak. Bo‘lmasa, nega onam akamning ko‘ylagini men uchun astoydil o‘zgartiradi, men esa itoatsiz sochlarimni moy bilan qiynoqqa solaman? Yo’q, hamma narsa mendagi muhim narsa bilan bog’liq.
To’g’rirog’i, menda hamma narsa muhim, chunki hamma narsa meniki va mening tashqi ko’rinishim, ovozim, imo-ishoram – bu mening eng inkor etib bo’lmaydigan namoyon bo’lishim. Hech bir qiz “chiroyli bo’lib tug’ilma, baxtli bo’l” degan qo’shiqqa rozi bo’lmaydi. Har bir inson go’zal bo’lishni xohlaydi va biladi: bu baxtning eng qisqa yo’li. Va xunuk qizlar maktab oqshomlarida Zabolotskiyni go’zallik nima ekanligini o’qishsin: “Bu bo’shliq bo’lgan idish yoki idishda olov miltillaydi”. Zerikarli va faqat omadsizlar uchun kerak.
