Behruzbek Hamidov
Rossiyada o’tkazilgan so’rovlardan biriga ko’ra*, vatandoshlarning 39 foizi oilada jismoniy zo’ravonlik qiladi. Ular orasida erkaklar ustunlik qilishi ajablanarli emas. Ko’pchilik bu muammoni davlat darajasida hal qilish yoki hatto jamoatchilik muhokamasiga olib chiqish kerak emas deb hisoblaydi. “Men buni o’zim olib keldim” bahonasi nafaqat Rossiyada, balki juda keng tarqalgan.
Oiladagi zo’ravonlik muammosi global miqyosda bo’lib, Yevropa va Amerika ommaviy axborot vositalari uni vaqti-vaqti bilan ko’tarmoqda. AQShlik psixologlar jabrlanuvchilar bilan ishlash zarurligini ta’kidlamoqdalar – ba’zi ma’lumotlarga ko’ra, ayollarning 25 foizi jabrlanuvchi holatiga tushib qolgan.
“Biz umumiy kompaniyada uchrashdik, u maftunkor edi – u gitara chaldi, qo’shiq aytdi, maqtovlar aytdi, uni uyiga olib bordi va darhol har xil “yoqimlilar” bilan xabarlar yog’ildi. U bu ishda usta edi. Biz juda tez yig’ildik, sevgi shunchaki aqldan ozgan edi – men uni juda xohlardim va ota-onamni janjal bilan tashlab ketdim – ular bizni tezda birga yashashimizga qarshi edilar.
Men 18 yoshda edim, u 25 yoshda edi. Maktabdagi sevimli mashg’ulotlarimdan tashqari, bu mening birinchi sevgim edi. Yo’q, unday emas, – Katta harf bilan sevgi. Ammo tezda u qarama-qarshilikka toqat qilmasligi ma’lum bo’ldi. Menga mas’uliyat yuklangan edi – nafaqat uy atrofida, balki jinsiy aloqa va muloqotda ham.
