Behruzbek Hamidov
Biz ota-ona bo’lganimizda, biz ilgari bilmagan qarashlar va e’tiqodlar paydo bo’la boshlaydi. “Bola uchun yashang”, “barcha yaxshisi bolalarga bo’ladi”, “bolalar bizning hamma narsamiz” – bularning barchasi bizning baxtimizni orqaga surayotganga o’xshaydi.
Ayollar bunday cheklovlar ta’siriga ko’proq moyil bo’lishadi: bola tug’ilishi bilan ular tom ma’noda u haqida tashvish va tashvishlarda eriydi. Ular faqat ona bo’lishadi – boshqa ayol rollari zarariga – va asta-sekin hayotga bo’lgan ishtiyoqini yo’qotadilar. Bolalar kasal bo’lishni boshlaydilar, ko’pincha injiq, ba’zan esa o’zlarini tajovuzkor tutadilar. Er ishda kech qoladi, biznes yoki kompyuter o’yinlarida yashirinadi.
Qarindoshlar ayolning ular uchun yashash istagini qo’llab-quvvatlaydi, u faol ishtirok etishga, saqlashga va g’amxo’rlik qilishga majbur bo’lgan sabablar va vaziyatlarni yaratadi. Va endi onalik quvonchi va qoniqish yo’qoldi. Jamiyat va keksa oila a’zolari doimo ayolga chidash kerakligini eslatib turadi va ba’zida o’zini ham unutadi – bir muddat. Ammo bu vaqtinchalik holat tez orada odatiy holga aylanadi. “Qaniydi bola baxtli bo’lsa”, deb o’ylaydi ayol o’zini unutib.
