Kecha onamni suratga oldim. U fotosuratni ko’rib, xo’rsinib qo’ydi: “juda katta”. Yuragim siqilib ketdi. Bir necha hafta oldin u va men mahalliy supermarketda sushi sotib olayotgan edik va u o’ramga qaradi va so’radi: “Siz haqiqatan ham buni iste’mol qilmoqchimisiz? U yerda juda ko‘p qisqichbaqalar bor”. Yana yuragim siqildi.

Ushbu ikkita kichik sahna nega menda juda ko’p salbiy tana tasvirlari va oziq-ovqat bilan bog’liq muammolar borligini tushuntiradi.

Agar onangiz, ayol kishi qanday bo’lishi kerakligi haqidagi asosiy misolingiz kaloriya va o’z vaznini hisoblash bilan mashg’ul bo’lsa, sizda ham ma’lum darajada bu muammolar paydo bo’ladi. Hech bo’lmaganda mening tajribamda bu haqiqat. Lekin eng muhimi, bu sahnalar menga qanchalik uzoq bo’lganimni ko’rsatdi. Chunki ular meni g‘azablantirmagan. Aksincha, o’zimni kuchli his qildim. Bunday so’zlar endi menga ta’sir qilmaydi.