Behruzbek Hamidov
Psixologiya: Sizningcha, siz boshlagan vaqtga nisbatan rus psixoterapiyasida nima o’zgardi?
Viktor Kagan: Men aytmoqchimanki, birinchi navbatda, odamlar o’zgardi. Va yaxshiroq uchun. Hatto 7-8 yil oldin, men o’quv guruhlarini o’tkazganimda (bunda psixoterapevtlarning o’zlari aniq holatlar va ish usullarini modellashtirgan), sochlarim tikilgan edi. O’z tashvishlari bilan kelgan mijozlar mahalliy militsiya xodimi uslubida vaziyat haqida so’roq qilindi va “to’g’ri” xatti-harakatni belgiladi. Xo’sh, psixoterapiyada qilinmasligi kerak bo’lgan boshqa ko’plab narsalar doimo qilingan.
Va endi odamlar ancha “tozaroq” ishlaydilar, ular yanada malakali bo’lishadi, o’zlarining qo’lyozmalariga ega bo’lishadi, ular aytganidek, nima qilayotganlarini barmoqlari bilan his qilishadi va darsliklar va diagrammalarga cheksiz qarashmaydi. Ular o’zlariga ishlash uchun erkinlik bera boshlaydilar. Garchi bu ob’ektiv rasm bo’lmasa ham. Chunki yomon ishlaydiganlar odatda guruhlarga bormaydi. Ularning o’qishga va shubhalanishga vaqtlari yo’q, ular pul topishlari kerak, ular o’zlarini ajoyib, yana qanday guruhlar bor? Lekin men ko’rganlardan taassurot aynan shunday – juda yoqimli.
Agar mijozlar va ularning muammolari haqida gapiradigan bo’lsak-chi? Bu erda biror narsa o’zgarganmi?
V.K.: 1980-yillarning oxirlarida va hatto 1990-yillarning boshlarida ham aniq klinik belgilari boʻlgan odamlar tez-tez yordam soʻragan: isteriya nevroz, astenik nevroz, obsesif-kompulsiv nevroz… Endi men oʻz amaliyotimdan, hamkasblarimning hikoyalaridan bilaman. , Irvin Yalom haqida xuddi shu narsani aytadi – klassik nevroz muzeyda noyob narsaga aylandi.
