Behruzbek Hamidov
Men 15 yil avval mexanik sifatida mashina haydashni o‘rganganman. Bu shuni anglatadiki, men bir vaqtning o’zida ko’plab yangi harakatlarni o’zlashtirishim kerak edi: rulni burish, mashinaning o’lchamlarini his qilish, viteslarni almashtirish va shu bilan birga oyoqlarim bilan pedallarni bosish – ulardan uchtasi bor edi, faqat ikkitasi oyoqlar, va hatto ularda men juda sarosimaga tushdim.
Birinchi darsdan keyin xayolimga bu bilan hech qachon dosh bermayman degan fikr keldi. Bir narsa dalda berdi: negadir mendan oldin ham ko‘pchilik mashina haydashni o‘rgangan. Va men bilganimdek, ularning super kuchlari yo’q edi. Demak, men ham qila olaman.
Shaharga birinchi sayohat unutilmas bo’ldi. Men nafaqat bu baxtsiz pedallar va vites qutisi kaliti bilan chalkashib ketdim, endi men atrofga 360 daraja qarashga, shuningdek, qandaydir tarzda ko’zgudagi akslardan voqelik tasvirini baholashga majbur bo’ldim.
Albatta, men juda ko’p xatolar qildim. Men qizil chiroqda haydamoqchi bo’ldim, ko’tarilishda bir necha marta to’xtab qoldim, belgilarni buzdim va umidsiz tezlik va viteslarni unutdim. Buning uchun u avtobusni burilishda urib yubormoqchi bo‘ldi. Yaxshiyamki, instruktorning o’z tormoz pedali bor edi, u mendan rulni tortib oldi va bizni ham, yo’lovchilarni ham qutqardi.
