Behruzbek Hamidov
Qadimgi yunon faylasufi Arastu jahlni fazilat deb hisoblagan. Uning “Nikomakiya axloqi” asarida shunday deyilgan: “Kimki adolatli sababga ko’ra va bunga loyiq bo’lganlarga g’azablansa, bundan tashqari, kerak bo’lganda, kerak bo’lganda va kerak bo’lganda, maqtovga loyiqdir”.
Ammo Aristotel g’azab va yurak xastaligi o’rtasidagi bog’liqlik haqida hamma joyda maqolalar porlayotgan bizning kunlarda yashashi shart emas edi.
U Devid Banner (Marvel Komikslar olamidagi qahramon) jahli chiqqanida qanday qilib Hulk deb ataluvchi ulkan yashil yirtqich hayvonga aylanishini ko‘rmagan. Aristotel tajovuzkor haydovchilar bilan katta yo’lda yonma-yon bo’lish qanday ekanligini bilmas edi.
Bugungi kunda ko’p odamlar g’azabni salbiy va mutlaqo ma’nosiz tuyg’u deb bilishadi. Ushbu mavzu bo’yicha o’tkazilgan so’rov natijalariga ko’ra, ishtirokchilarning 28 foizi g’azablanish noto’g’ri, chunki g’azab zararli yoki foydasiz ekanligini aytdi. Biz g’azablanganimizda o’zimizni deyarli yoqtirmaymiz va biz g’azablangan odamlarning yonida bo’lishni yoqtirmaymiz.
Shunga qaramay, Aristotel haq. G’azab foydali bo’lishi mumkin, chunki u o’zimizni, munosabatlarimizni va dunyoga bo’lgan qarashimizni himoya qiladi. “To’g’ri” va “noto’g’ri” o’rtasidagi cheksiz kurashda g’azabning tanadagi namoyon bo’lishi bizni biror narsa noto’g’ri ketayotganidan xabardor qilish uchun xizmat qiladi.
