Biz his-tuyg’ularning qurboni ekanligimizni tan olsak, biz ko’pincha ular bilan bardosh bera olmasligimizdan qo’rqamiz va o’zimizni ularning asiriga olamiz. Ular bizni aql-idrokdan mahrum qilib, harakat qilishimizga yoki to’g’ri qaror qabul qilishimizga xalaqit berishi mumkinligini his qilamiz. Eng yomoni, biz o’zimizni ayblay boshlaymiz: “Bunday arzimas narsadan xafa bo’lish naqadar ahmoqlik!”, “Bunday bema’nilikdan qo’rqqanimdan uyalaman!”, “Bunday narsalardan qanday qilib g’azablanishingiz mumkin?” arzimas narsa?!”

Psixofizik amaliyot bo’yicha mutaxassis Silvi Aleksandr: “Biz o’z his-tuyg’ularimizga bosqinchi sifatida qaraymiz, bu bizni nazorat qila olmaydigan va bu bizning xotirjamlik istagimizni amalga oshirishimizga to’sqinlik qiladi”. Ayni paytda, bizning his-tuyg’ularimiz umuman yomon emas. Aytgancha, ular ham yaxshi emas. Ular shunchaki foydali. Ular sudralib yuruvchilar miyamiz tomonidan taqdim etilgan ma’lumotlarni ifodalaydi. Miyaning bu eng qadimiy qismi faqat bitta elementar funktsiyaga ega: bizni xavf haqida ogohlantirish.