Behruzbek Hamidov
“Novaya gazeta”da “o’lim guruhlari” haqidagi maqola chop etilganiga bir yil bo’ldi. Yuzlab bolalarni o’ldiradigan dahshatli “ko’k kitlar” (guruhlardan birining nomi bilan) haqidagi xabar haqiqiy “onlayn Chernobil” ga aylandi.
Davlat Dumasi ijtimoiy tarmoqlarda bevosita yoki bilvosita o’z joniga qasd qilishga chaqiriqlar bilan bog’liq har qanday jamoalarni taqiqladi. Ijtimoiy tarmoqlarga faqat pasport bilan kirishga ruxsat berish takliflari allaqachon mavjud. Ammo asosiy savollarga javob yo’q – biz nimaga qarshi kurashyapmiz va qanday g’alaba qozonish kerak.
Endi biz bilamizki, o’yinlar orqali o’smirlar o’z joniga qasd qilishga undagan guruhlar mazhabchilar va terrorchilarning yangi quroli emas, balki o’sha yoshlarning haddan oshib ketgan bema’ni sarguzashtlaridir. Politsiya so’nggi paytlarda sodir bo’lgan o’smirlarning o’z joniga qasd qilishlarining juda kichik qismini Moviy kit bilan bog’laydi. Xo’sh, u “uchib ketdi”? Nafas olsam bo’ladimi?
Afsuski, hamma narsa unchalik oddiy emas. Munozaralar o‘smirlarning o‘yinlarga bo‘lgan qiziqishini yanada oshirdi. Qidiruv tizimlari “Moviy kit qanaqa o‘yin?” kabi so‘rovlar bilan to‘lib ketdi. Talab bilan taklif paydo bo’ldi – o’yinlar yangi shakllarda “tirildi”. Bu “uyg’onish” xavflimi? Nima uchun “o’z joniga qasd qilish o’yinlari” umuman o’smirlarni jalb qiladi? Ularning mexanizmi qanday ishlaydi va ularga qanday qarshilik ko’rsatish mumkin?
