Behruzbek Hamidov
O’ylaymanki, bu savolning muammosi bizning davrimizda buzilgan “maktab” tushunchasidan boshlanadi. Yunon tilidan schole (schola) so’zi – “bo’sh vaqt, bo’sh soatlarda mashg’ulot, o’qish, suhbat” * degan ma’noni anglatadi, ammo bizning vaqtimizda bu tushuncha mutlaqo uning nomiga mos kelmaydi. Ham bolalar, ham ota-onalar uchun barcha keyingi oqibatlar aynan shu so’zdan boshlanadi. Qadimgi Yunonistonda “skola” – bu Afina ibodatxonalari daraxtlari soyasida o’qituvchi va o’quvchilarning uchrashadigan joyi, dam olish uchun berilgan, bu erda o’qituvchi o’z mahoratini baham ko’rgan holda shov-shuv bilan suhbat qurgan. O’qishni istamaydigan bunday bola yo’q, u o’qishni xohlaydi va u bugungi maktabda o’qitiladigan narsalarni emas, balki o’qituvchilar va ota-onalar o’rgatadigan usulni o’rganishni xohlaydi. U tortishish imkoniyatiga ega bo’lmasdan, ota-onalar va o’qituvchilar maktabda unga to’kib tashlagan narsalarni ehtiyotkorlik bilan yutib yuborishi kerak. Hech kim bolaning ehtiyojlari haqida qayg’urmaydi, ota-onalarning o’zi ham, o’qituvchilar ham, ta’lim tizimining o’zi ham. Shu sababli, bola kattalar uchun foydali bo’lgan usulda o’rganishni istamaydi va shu bilan o’ziga qarshi zo’ravonlikka qarshi norozilik bildiradi. Agar maktab va ota-ona tarbiyasi yunon maktabida o’qishga o’xshagan bo’lsa, unda bolalar, ehtimol, o’rganishga qiziqish bildirar edilar va agar qiziq bo’lgan narsalarni o’rganish imkoniyati mavjud bo’lsa va mavzularni tanlash huquqiga ega bo’lsa, ehtimol bunday muammo yuzaga keladi. mavjud emas yoki ehtimol u shunchalik keskin bo’lmaydi.
Manba:b17.ru
Izzattillo Islomov
