Ammo shu bilan birga, boshqa odamlar ham xuddi shunday fikrda: ular buni qanday qilishni bilishadi!

Va inson ba’zi jarayonlarga boshqalar boshqacha qarashini anglashi bilanoq, unda ularni ishontirish istagi paydo bo’ladi. Axir, agar bu bajarilmasa, uning o’ziga xosligi shubha ostiga olinadi.

Keyin voqealar rivojining ikkita stsenariysi mavjud: yoki odam “dissidentlar” bilan muloqotdan voz kechadi yoki ularning suhbati o’zaro zo’ravonlik va bayramga aylanadi, bu erda hamma suhbatdoshni qayta tarbiyalashni va uni to’g’ri yo’lga solib qo’yishni xohlaydi. .

Atrofda bunday murosasizlikning ko’plab misollari mavjud: optimistlar pessimistlarni, ekstrovertlarni – introvertlarni tushunmaydilar, kambag’allar boylarni yomon ko’radilar, vegetarianlar va go’shtni iste’mol qiluvchilar bir-birlari bilan mulohaza yuritishga harakat qiladilar, imonlilar va ateistlar nizolarda yana va yana nayzalarni sindiradilar …

Va bu mafkuraviy farqlar ham kesishganligi sababli, jamiyatdagi odamlar munosabatlari ko’pincha “har biri hammaga qarshi” formatida davom etadi. Eng so’nggi misol – kovidofoblar va kovidofigistlar. Yoki vaktsinatorlar va emlashlarga qarshi. Ikkala tomon ham bir-birini ko‘r-ko‘rona, tor fikrdalikda ayblaydi, lekin hech kim mafkuraviy raqibning e’tiqodini tushunishga harakat qilmaydi.

Bunday bahslarda hamma uchun g’olib bo’lishi mumkin emas: bu erda ikkala tomon ham yutqazadi.

Shunga ko’ra, atrofdagilarning hammasi noto’g’ri ekanligini isbotlashni davom ettirish mumkin. Yoki biz o’zimiz kognitiv tuzoqqa tushib qolganimizni tushunishingiz mumkin, uning nomi assimetrik tushuncha xayolidir.

Undan chiqish uchun dunyoni 100% ob’ektiv ko’rish, ta’rifiga ko’ra, imkonsiz ekanligini tan olish kerak. Biz har doim haqiqatga bir nechta prizmalardan qaraymiz: tajribamiz, genetik nuanslarimiz, temperamentimiz, e’tiqodimiz, ta’limimiz, hayot sharoitimiz …

Shuning uchun boshqalardan voqelikka aynan shunday qarashni talab qilib bo’lmaydi. Har birining o’ziga xos nuqtai nazari bor. Shuning uchun odamlarni xato qilishlariga ishontirishning ma’nosi yo’q – bu samarali natijaga olib kelmaydi.

Albatta, hamma bilan rozi bo’lish shart emas. Faqat boshqalarni o’zgartirishga urinmang – bu minnatdorchiliksiz jarayon. Buning o’rniga, atrofingizdagi odamlarni ahmoq deb o’ylashni bas qilishingiz kerak. Bu o‘zaro hurmatga asoslangan ochiq, konstruktiv muloqotga yo‘ldir.

Shunda har birimiz tushunamizki, odamlarning umumiy jihatlari ko‘p, insoniyat esa kelajak avlodlar manfaati uchun samarali hamkorlik qilish uchun juda ko‘p imkoniyatlarga ega.

Yuqoridagilardan kelib chiqib, biz sizga “Keling, gaplashaylik” deb nomlangan foydali texnikani mashq qilishni taklif qilamiz. Ko’pincha bu so’zlarni davrangizdagi eng xilma-xil odamlarga murojaat qiling. Va boshqalarning nuqtai nazariga chin dildan qiziqish bildiring. Dunyoni yangicha ko’rish imkoniyati sizga zavq bag’ishlasin. Va siz yaqin atrofdagilarga haqiqatga sizning ko’zingiz bilan qarashga ruxsat berasiz.

Orzularingizni baham ko’ring, xayolingizga kelgan narsa haqida gapiring. Va boshqa odamlar bilan aloqani his eting. Shunda dunyo yanada mehribon bo’ladi!