Bizning miyamiz energiyani tejash uchun mavjud ulanishlardan foydalanishni afzal ko’radigan tarzda yaratilgan. Shunday qilib, biz ko’pincha eski tajribalarimiz va tajribalarimizni yangi vaziyatlar va odamlarga aks ettiramiz. Bu avtomatik ravishda sodir bo’ladi va ko’pincha biz sezmay qoladi, bu bizni “eski filmni tomosha qilish” va eski his-tuyg’ularni boshdan kechirishimizga olib keladi, hatto biz o’zimizni yangi sharoitlarda topsak ham.Biroq, ko’pincha bu proektsiyalash jarayoni eski kamchiliklarni o’tkazishni o’z ichiga oladi, ya’ni kattalar ota-onasi sifatida tayanish, barqarorlik va qabul qilish modeli sifatida ko’rish tajribasining etishmasligi. Agar bunday model bo’lmasa, biz qo’llab-quvvatlashni kutgan va bizni tushkunlikka tushirgan odamlar bilan har qanday uchrashuv og’riqli nuqtaga yana bir zarba bo’ladi.Biz hammamiz o’z harakatlariga, so’zlariga va his-tuyg’ulariga egalik qila oladigan va boshqalarga pul o’tkazmaydigan mas’uliyatli odamlar bilan muloqot qilishga intilamiz. Agar bizning bolaligimizda bunday fazilatlarga ega bo’lgan ota-onalar bo’lmasa, bu ehtiyoj ayniqsa keskindir.Har bir bola ota-onasini ideallashtirish bosqichidan o’tishi, ularning nomukammalligidan umidsizlikka tushishi va oxir-oqibat, ota-onaning yaxlit qiyofasiga kelishi kerak. Biroq, jamiyat idealizatsiyani rag’batlantiradi va g’azab va umidsizlik hissiyotlarini qo’llab-quvvatlamaydi, bu esa yaxlit tasvirning rivojlanishiga to’sqinlik qilishi mumkin.Ota-onalarga nisbatan g’azab hissiyotini boshdan kechirish yaxlit tasvirni yaratish yo’lidagi muhim qadamdir. Faqat bu jarayondan o’tgandan keyingina odam boshqa odamlarni barcha kuchli va zaif tomonlari bilan, ulardan qo’rqmasdan va ularni ideallashtirmasdan, ular kabi ko’ra boshlaydi.Biz uchun butun dunyo – bu ona va dadaning tasvirlari. Va agar biz buni hali anglamagan bo’lsak, biz o’tmishdagi og’riqlar va eski qo’rquvlarni qayta boshdan kechirishda davom etamiz. Ota-onasida g’azab va umidsizlikni boshdan kechirgan va ularni oddiy odamlar sifatida qabul qilgan odam boshqa odamlarni oddiy odamlar sifatida ko’rishi mumkin. Bu bizga boshqalarning nomukammalligiga chidamli bo’lishga, ruhan bizga yaqin bo’lganlarni tanlashga va biz uchun bo’lmaganlardan uzoqlashishga imkon beradi.